Verhalen over leven

Afscheidswoorden van Saskia, Frank, GabriÃ«lle en Jacques

Saskia

Lieve Gaby,

Ik wil graag beginnen met het aansteken van onze kaarsen die al bijna 2 weken lang elke dag bij jou en bij mij branden.

Jij bent mijn beste vriendin en ik mis je nu al.

Om dit alles met je te delen.
Gelukkig blijf je heel dichtbij. Je bent voor altijd in mijn hart.
Ik voel je aanwezigheid de afgelopen week regelmatig in hoe ik de dingen doe; op z’n Gaby’s; rechtstreeks, eerst doen en dan pas denken. Heerlijk is dat, zo trouw aan jezelf.

Dank je voor je kleurrijke inspiratie, je warme aanwezigheid en je echte zien.

Dit gedichtje geeft voor mij weer hoe jij leefde en blijft voor mij een enorme inspiratie:

God, geef me De Berusting
om te accepteren wat ik niet kan veranderen
De Lef om te veranderen wat ik wel kan
En De Wijsheid om het verschil te kennen.

Dag wijze vrouw vol berusting en lef.
Dag lieve Gaby, ik hou van je.

Frank

Van de week probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn om vandaag in deze aula helemaal alleen met Gaby te zijn. Wat zou ik dan zeggen? Niets! Ik zou alleen maar willen voelen..... Toch kies ik er voor om nu wel wat te gaan zeggen. Luister maar.

Ik ben Frank. Ik ken Gaby al 25 jaar van het zien in het Haarlemse. Echt contact hadden we niet, het was hoogstens een 'dag' of een 'hallo'. Als zij een relatie krijgt met mijn lieve vriendje Jan leer ik haar beter kennen.

Dat ik echt in haar leven mocht stappen is twee jaar geleden gebeurd, toen bij haar de ziekte longkanker werd geconstateerd. Doordat ik vier jaar geleden ook kanker heb gehad en ik dus bekend ben met deze ziekte; het onzeker zijn, het bang zijn, de emotie’s die je niet kan stoppen, de confrontatie met de dood, naar het Antoni van Leeuwenhoek moeten, etc… is in zeer korte tijd onze band enorm gegroeid. Ik raakte betrokken bij Gaby en bij haar ziekteproces. Zij gaf mij hiervoor alle ruimte. Ik mocht het met haar delen, kon het met haar delen, snapte waar ze het over had… kon een stukje voelen waar ze het over had.

Kanker is dan wel de eerste gemene deler, maar het moest tussen ons klikken om het echt met elkaar te kunnen delen. En gelukkig gebeurde dat. Als we het over de kanker hadden: dan had zij pech en ik geluk. En toch wilde ze niet met mij ruilen... Ze heeft het mij meerdere keren gezegd. Frank jij met geen smaak meer in je mond en problemen met eten. Ik zei dan: hoe kan dat nou dat je niet met mij zou willen ruilen? Jij gaat dood! Waarop Gaby zei: Het idee van niet meer lekker kunnen eten, daar niet meer van kunnen genieten, altijd pijntjes in je mond… Nee ruilen wilde ze beslist niet! We hadden veel contact.

We babbelden, kankerden en lachten regelmatig bij. Praten over van alles en nog wat, soms stilte, soms huilen. En het bijzondere aan Gaby was, dat ze, in welk gesprek dan ook, altijd vroeg: maar hoe gaat het nu met jou Frank? Als ik naar het ziekenhuis ging, om haar ’s ochtends te bezoeken, nam ik een croissantje voor haar mee. Dat heb ik een paar keer gedaan. Toch wel het minste wat ik voor haar kon doen.

Gaandeweg haar ziekteproces was het eten ook voor Gaby soms moeilijk en lastig. Dit gevoel, van moeilijk kunnen eten, even niet kunnen proeven, pijn in je mond hebben, dat kon ik met haar delen. Ik was blij dat ik haar een paar tips kon geven om daar makkelijker mee om te kunnen gaan. Door haar nieuwe ervaringen hiermee kon ze mij weer tips geven. Ik heb veel bijzondere momenten met Gaby gedeeld. Veel te veel om hier allemaal op te noemen en dat wil ik ook helemaal niet. Maar onze momenten van pijn, verdriet en het besef dat de weg van overleven voor haar doodlopend was... komen nu steeds bij mij terug. Ze heeft het allemaal zo knap gedaan, ze was zo dapper.

Lees haar eigen website waarop ze dit proces zo raak beschreven heeft. Afgelopen dagen moest ik steeds weer lezen op haar site, foto’s kijken, herinneringen ophalen. Wat een echt document.

Aan de verhalen over leven is voor Gaby nu een einde gekomen. Nooit meer met elkaar babbelen, lachen, huilen, kankeren.....

Wij gaan door met leven. Wat ons rest zijn de verhalen, de herinneringen en de warme en bijzondere gevoelens van, over en met Gaby. Ik put daar kracht, steun en troost uit. En dat gun ik ook haar dochter Amber, vriendje Jan, de moeder van Gaby, haar zussen, de familie, en jullie allemaal die hier zijn.

Ik heb weer een croissantje voor Gaby meegenomen... Dat ga ik zo dadelijk lekker aan haar meegeven. Dag, lieve, lieve Gaby,
goeie reis!

Gabriëlle

Namens de Hospice

Gaby,
Ik kijk naar je
en jij, je blik recht naar voren, kijkt ons aan
Omdat het een stilstaand beeld is
heb ik alle tijd om jou te bestuderen.
Je gezicht toont al wat boller dan
hoe ik je eigenlijk ken:
dexamethason, vliegt automatisch door mijn hoofd.
Je haar kort en in pieken,
wat grijs tussen donker of beter nog; wat donker tussen grijs
Je houdt bloemen vast, als bescherming?, half voor je gezicht
Wat denk je daar, wat voel je?

Maar het zijn je ogen waar mijn blik
echt naar toe getrokken wordt
Nog maar zo kort geleden:
Fel, intens, alert, puur
En nu?
Je kijkt wel, maar wat zie je?
Waar ben je?
Jouw pad verwijdert zich van het onze
Jouw pad is er één waar ik je niet op kan volgen…
Kijkend naar die foto word ik voor het eerst echt gewaar:
Jij lóópt al op dat pad.
Het zal niet lang meer duren.

Voorjaar 2002
Je kwam voor een gesprek op kantoor in de Gierstraat
Ons eerste gesprek.
Ik moet gedacht hebben: zo, die is aanwezig!
Als een ruwe diamant die eerste tijd:
Recht door zee, niet op je mondje gevallen, eerlijk
Redelijk dominant, je wist het allemaal al.
Tot je, naast iemands bed, ontdekte
dat je het níet allemaal wist.
De beste zorgverlener is hij die zijn eigen grenzen kent
Jij kwam daar snel achter.
Je ging je grenzen onderzoeken, aanpassen, verleggen
En langzamerhand was je niet meer aanwezig

maar wel aanwézig
Waardevol voor al die mensen aan wiens bed jij hebt gezeten

Juni 2006
Je belde me op ’s avonds, niet via de Hospice telefoon maar privé
“mam, ene Gaby voor jou aan de telefoon”
Dat gaf al een vreemd gevoel: Gaby? Privé?
Ik had geen woorden voor je
Dit keer niet
Sprakeloos.

Januari 2007
Niet meer in de zorg
Wel de zorg voor ons interne krantje met steeds jouw bijdrage daarin:
Een goed jaar lang mochten wij
deelgenoot zijn van jouw positieve inslag,
Je wilskracht, je angst, je kwetsbaar zijn
Mochten we deelgenoot zijn van al je eigen ervaringen
Wijze lessen van een schitterend, de scherpe kantjes er af geslepen,
Ruwe diamant.

Mei 2008
Ik zit aan je tafel, koffie, een sigaret.
Je wilt namelijk een afscheidswoordje
Net als alle andere vrijwilligers dat krijgen, die stoppen met het werk voor de Hospice
En ik wil weten wanneer:
Een dezer weken, met alle vrijwilligers om je heen, nog even wachten
Er valt een stilte
“nee” zeg je dan, weloverwogen: “doe het maar naast mijn kist”
Er valt opnieuw een stilte
Een stilte die dit keer onderbroken wordt
Omdat het tijd is voor je volgende pillen
Dan zeg je, met een knipoog:
“ik hoop dat ik mijn weerstand om pillen in te nemen
overwonnen heb tegen de tijd dat ik dood ben…”
we schieten in de lach.

En nu, nu sta ik hier naast je kist en denk:
Er hoeft niets meer overwonnen te worden, Gaby,
Je bent er.

Jacques

In mijn geheugen gegrift: lieve, mooie, kleine Mariëlla,

Als de laatste frikadellen uit het vet zijn getrokken en de bierpomp is doorgespoeld, sluiten we de tent en verdwijnen in de vooravond van de zesde dag als dieven in de nacht.

Jij, bij mij achterop de fiets, met onder elke arm een buitgemaakte barkruk; op weg naar mijn huis om de barkrukken af te leveren, dan op weg naar jouw huis om jou af te leveren.

Enkele herfsten en winters van onze jeugd verzorgden wij samen onze sportende leeftijdsgenoten, met vette happen en spiritualiën: ik met m’n grote bek, jij met je charme.

Ave, lieve, mooie, kleine Mariëlla.

Zie je op de mooie groene weiden van de eeuwige jachtvelden van het hiernamaals, daar zullen we weer frikadellen bakken en het bier laten vloeien voor de daar aanwezigen.

Met een aai over je bol, een knipoog, een kus en vele tranen.

Jacques